Arend Karenbeld 15-04-33 – 16-12-2020
Arend werd op 15 april 1933 geboren in Diepenveen ( bij Deventer) en op 16 december 2020 in zijn woonplaats Haren onverwachts overleden. Arend was weliswaar 87 jaar, maar nog zeer vitaal en actief en zat ondanks corona samen met zijn vrouw Nenna nog vol plannen.
Arend was lid van Daventria in Deventer en destijds zelf een meer dan verdienstelijk atleet/sprinter met tijden van 10.9 op de 100, 21.8 op de 200 en 49.1 op de 400 meter.
Arend was gymnastiekleraar aan de Europaschool in Deventer. Na zijn atletiekcarrière werd Arend trainer van Daventria. Zoals het vaak gaat bij atletiekverenigingen Arend was er altijd voor zijn atleten. Hij gaf training aan diverse groepen, stelde selecties samen, coördineerde en communiceerde de plannen, stuurde andere trainers aan. Zelfs zijn karige vergoeding ging vaak op aan aanschaf van materialen. Arend was Daventria en Daventria was Arend.
Daventria was net als andere atletiekverenigingen een vereniging met baanatleten: sprinters, technische nummers/speer, discus en hoogspringen en de meerkamp ( Tineke Hidding) en Arend was de trainer. En met veel succes!
Arend (en ook Nenna) is dan ook Erelid van Daventria ( 1979).
Halverwege de jaren 70 kwam het lopen vanuit Amerika ook Nederland binnen en zo ook bij Daventria. Daventria werd de toonaangevende vereniging op de wegatletiek in Nederland met Gerard Nijboer, Roelof Veld ,Gerard en Henk Mentink ( en allemaal 1 of meerdere keren Nederlands kampioen) en nog velen meer.
Arend had kennis van zaken. Hij was met zijn trainingsmethodes zijn tijd ver vooruit. Hij bereidde alle trainingen en trainingsprogramma’s heel goed voor. Arend was in tijd als trainer een autoriteit, in mijn ogen DE autoriteit in Nederland voor de wegatletiek. Arend had geen geheimen en deelde zijn kennis met vele anderen en ook met de Atletiekunie.
Nadat Gerard Nijboer het Nederlands record verbeterde tot 2.09.01 en hij zilver won op de Olympische Spelen in Moskou en ook nog in 1982 Europees Kampioen werd in Athene kreeg Arend nationale en zelfs internationale bekendheid.
Hij is in 1996 dan ook onderscheiden met het Unie Erekruis.
Van Arend werd altijd gezegd: wat een aardige man ; hij heeft zoveel succes gehad en is toch zo bescheiden gebleven. En dat is waar. Arend bleef altijd op de achtergrond. Hij stond nooit op de finishlijn, maar altijd een beetje achteraf. Toen Gerard Nijboer zijn toptijd van 2.09.01 in Amsterdam liep en ik kopgroep moest laten gaan bleef Arend op de fiets bij mij met de opmerking hij redt zich wel en er zijn genoeg mensen bij!
Ik heb wel eens gezegd en zijn 2 Arenden. De normaal gesproken rustige, bescheiden en alles overdenkende man en de trainer Arend in trainingspak.
Hoe groot was het contrast als je hem ‘s avonds zeer fanatiek en met luide stem training zag geven bij Daventria.
Arend bleef altijd op de achtergrond. Bij het NK Indoor in Leiden op de 1500m kwalificatie voor het Europees Kampioenschap was het zo spannend in de laatste ronde en Arend moedigde zo fanatiek aan dat hij met reclamebord en al de baan op kwam.
Arend werd docent aan de ALO in Groningen en was een inspirator voor velen. In 1979 verhuisden ze naar Haren, maar het contact met Deventer en Daventria is altijd gebleven.
Arend heeft veel betekend voor vele atleten van Daventria en later nog bij Haren en Groningen Atletiek (met oa. Eddy Kiemel), maar ook voor de atletiekunie en de atletiek in Nederland. Arend werd in 2012 ook Erelid van Groningen Atletiek.
Trots was hij op dochter Nannet toen zij werd opgenomen in de Nederlandse atletiekploeg en deelnam aan de Olympische Spelen in 2002 in Salt Lake City in de bobslee.
Niet onvermeld mag blijven zijn legendarische liedjes bij elk feest of bijzondere gelegenheid. Vaak werd al van te voren gezegd: ik hoop wel dat Arend iets doet!
Wie herinnerd zich niet zijn zeer persoonlijke met de hand geschreven kaarten met Kerst en andere gelegenheden.
Met Arend is een Leven Lang Atletiek heengegaan. Arend: dankjewel en rust zacht.
Roelof Veld